Nie jest żadną tajemnicą, że ostatnie lata przyniosły nam ponowny wzrost roli państwa w kształtowaniu swojej gospodarki oraz rynku finansowego. Wspomniana ingerencja państwa stanowiła odpowiedź na kryzys finansowy wywołany pandemią COVID-19, a następnie zaburzeniami w łańcuchach dostaw oraz inwazją Rosji na Ukrainę.
Na czym polega wspomniany interwencjonizm państwa? Kiedy rząd danego kraju uznaje, że jego ingerencja w lokalny rynek finansowy jest konieczna? Jakie potencjalne korzyści i zagrożenia niesie za sobą takie działanie? Przekonamy się poniżej:
Interwencjonizm – co to znaczy? 
Interwencjonizm to polityka państwa polegająca na bezpośrednim oddziaływaniu władzy na procesy gospodarcze. Celem interwencjonizmu jest poprawa funkcjonowania kraju pod względem ekonomicznym, jednak trzeba pamiętać, że nieumiejętne stosowanie tego rodzaju polityki może powodować negatywne konsekwencje.
Zakres ingerowania państwa zależy od potrzeb gospodarki, wynikających przede wszystkim ze stopnia jej rozwoju oraz aktualnego stanu koniunktury. Z reguły jednak interwencjonizm dotyczy przede wszystkim kwestii finansowych.
Z tego względu rządzący ingerują głównie w politykę fiskalną i monetarną, dążą do zmniejszenia bezrobocia i stabilizacji gospodarki w kraju, a także dbają o to, żeby za wszelką cenę utrzymać na rynku rodzime przedsiębiorstwa.
Decyzje podejmowane przez osoby sprawujące władzę wiążą się zawsze z wysokimi kosztami, dlatego warto zwrócić uwagę na źródło finansowania poszczególnych przedsięwzięć. Zazwyczaj jest nim dług publiczny, który nieustannie wzrasta, a wraz z tym zjawiskiem pojawiają się kolejne skutki uboczne.
Interwencjonizm na szeroką skalę
Warto zwrócić uwagę, że już w czasie II wojny światowej państwa mobilizowały zasoby zwiększając produkcję i zatrudnienie w przemyśle, głównie zbrojeniowym.
Następnie część charakterystycznych dla wojennego interwencjonizmu środków powróciła w czasie kryzysów naftowych lat siedemdziesiątych, od reglamentacji zużycia paliw ze względu na ich niedobory przez skrócenie tygodnia pracy do 3 dni w celu zmniejszenia zużycia energii elektrycznej jak to miało miejsce w Wielkiej Brytanii, po nacjonalizację sektorów produkcji i dystrybucji energii przy jednoczesnym rozwoju sektora energetyki jądrowej we Francji czy wprowadzenie kontroli cen w Stanach Zjednoczonych.
W obecnych czasach mamy do czynienia z interwencjonizmem podobnej skali. Okazuje się bowiem, że pandemia COVID-19 skłoniła rządy do przestawienia się wręcz na quasi-wojenny tryb działania.
Szereg ograniczeń wprowadzonych do codziennego, w tym gospodarczego życia, ale przede wszystkim ogromny wzrost publicznego zaangażowania w mechanizmy rynkowe były przełomem po latach ograniczonego wpływu rządzących na funkcjonowanie gospodarki.
Z kolei wojna na Ukrainie przestawia myślenie o roli państwa w gospodarce na tory, które uznawano często, zwłaszcza w świecie zachodnim, za archaiczne. Potężny wzrost wydatków budżetowych na obronność to powrót do tradycyjnego myślenia o zadaniach państwa, jako zbioru instytucji służących obronie wspólnoty.
Formy interwencjonizmu
Jedną z najpopularniejszych form interwencjonizmu stanowi ustalanie monopolu krajowego na wielu płaszczyznach gospodarki. Pewnego rodzaju wyłączność na prowadzenie działalności dotyczy między innymi produkcji alkoholu, świadczenia usług pocztowych, przemysłu zbrojeniowego czy sądownictwa.
Rządzący ingerują również w rynek kapitałowy w konkretnych dziedzinach, wprowadzając system koncesjonowania. Zgodnie z nim osoby, które chcą wykonywać określony zawód, muszą uzyskać specjalne zezwolenie wydawane przez organ państwowy. Dzięki temu rząd sprawuje kontrolę nad liczbą prowadzonych działalności.
Inną powszechnie stosowaną formą interwencjonizmu jest dbanie o kondycję poszczególnych firm. Dzięki temu nawet marki stojące już na skraju bankructwa mogą liczyć na wsparcie ze strony państwa w postaci rozmaitych dotacji. Warto tutaj także wspomnieć, że w przypadku, kiedy przedsiębiorstwu nie uda się wznowić funkcjonowania na rynku, bywa przejmowane przez Skarb Państwa. 
Ponadto, rządzący ingerują w decyzje związane z importem oraz eksportem towarów. Mają wówczas na celu ograniczenie kontaktów handlowych z zagranicznymi kontrahentami i koncentrację na własnych, rodzimych produktach.
Dobrze znaną formą interwencjonizmu jest również udzielanie przez państwo pomocy finansowej obywatelom. Wsparcie to przyjmuje formę różnego rodzaju zasiłków oraz programów rządowych, których środki w założeniu zasilą budżet państwa i poprawią poziom życia ludzi.
Władza w coraz większym stopniu ingeruje także w sprawy związane z polityką mieszkaniową. Głównym celem okazuje się tutaj stworzenie niezbyt zamożnym obywatelom możliwości kupna bądź wynajmowania nieruchomości. Z tego względu wprowadzane zostają rozmaite programy rządowe, w których państwo daje ludziom taką szansę.
Przejawem interwencjonizmu mającym na celu wspieranie obywateli będących w trudnej sytuacji finansowej jest również ustalanie przez państwo płacy minimalnej oraz wyznaczanie maksymalnych cen dóbr pierwszej potrzeby. Konsekwencją realizowania niezwykle szerokiej polityki socjalnej jest jednak często inflacja.
Kiedy interwencjonizm to konieczność?
Jak zatem widzimy, ingerencja państwa w gospodarkę danego kraju w pewnym stopniu z całą pewnością jest potrzebna.
W końcu bez wsparcia finansowego ze strony władz wiele osób borykających się z różnymi chorobami albo niepełnosprawnościami, ludzie w podeszłym wieku i jednostki, które mają problem ze znalezieniem pracy, nie byłyby w stanie samodzielnie funkcjonować.
Ponadto, większość ekonomistów jest zdania, że w okresie dekoniunktury państwo może skutecznie łagodzić jej skutki społeczne i ekonomiczne właśnie przez bezpośrednią ingerencję w gospodarkę za pomocą wpompowywania w nią pieniędzy podatników.
W innym przypadku dochodzi do jednoczesnego spadku produkcji wynikającego ze zmniejszania się popytu na rynku i automatycznego ubożenia społeczeństwa powodującego dalsze zmniejszanie popytu.
W jakich sytuacjach interwencjonizm wywołuje nieodwracalne szkody?
Z drugiej strony wzmożona ingerencja państwa w rynek kapitałowy wywołuje całą lawinę negatywnych skutków dla gospodarki. Zacznijmy od tego, że działania o charakterze pomocowym podejmowane przez rząd są bardzo kosztowne, zatem niebezpiecznie zwiększają one dług publiczny.
Ponadto, wprowadzanie do budżetu coraz większej ilości środków pieniężnych napędza inflację, a jej niekontrolowany wzrost stanowi zjawisko niekorzystne dla każdego – zarówno przedsiębiorców, jak i konsumentów. 
Należy również zauważyć, że interwencjonizm ogranicza także konkurencję rynkową, co oznacza, że ingerencja rządu w wielu przypadkach uniemożliwia przedsiębiorcom podejmowanie wielu decyzji związanych z prowadzeniem własnej działalności.
Często więc nie są oni w stanie rozwijać swojego biznesu w taki sposób, jak pierwotnie zakładali, co odbija się na kondycji zarówno rynku finansowego jak i całej gospodarki danego kraju lub wspólnoty państw (takiej jak choćby Unia Europejska).